In de wolken in Quito

Vóór ik mij in 2012 definitief met mijn gezin in Ecuador vestigde, kwam ik regelmatig in Quito. Deze in een langgerekte vallei, te midden van met eeuwige sneeuw bedekte vulkanen gelegen, typisch Zuid-Amerikaanse stad en hoofdstad van Ecuador met zijn mix van koloniale gebouwen, moderne buitenwijken, internationale allure en indiaanse bevolking heeft op mij altijd een bijzondere aantrekkingskracht uitgeoefend.

Soms landde ik er met een vlucht vanuit Nederland of Spanje, andere keren nam ik een (toentertijd nog goedkope) binnenlandse vlucht vanuit Guayaquil maar van welke kant je ook kwam, de aanvliegroute naar de luchthaven, midden in het centrum van de stad, had altijd iets spectaculairs en was niet voor niets bij piloten ronduit berucht. Inmiddels beschikt Quito  over een gloednieuwe, buiten de stad gelegen luchthaven maar ik moet bekennen dat sinds ik in Ecuador gevestigd ben ik deze links heb laten liggen en de laatste keren dat ik naar Quito ging ) met de bus reisde.

Twee weken geleden kwam het er toch weer eens van om Quito met een bezoek te vereren.  Aanleiding was het optreden van Bruno Mars volgens mijn dochter een buitengewoon getalenteerde popartiest voor wiens "unieke show" niet minder dan  175 $ moest worden neergeteld. (Waarom ben ik geen popartiest geworden ?). Omdat zij niet graag alleen reisde besloten wij er maar een familie-uitstapje van te maken en weer met de bus te gaan om zodoende op de reiskosten dan toch wat te besparen, in deze tijd van laagconjunctuur en bezuinigingen (in Ecuador) geen overbodige maatregel.

​Mijn vorige busreis naar Quito herinner ik mij als een bijzonder oncomfortabele lange zit in een aftandse bus met een naar knoflook ruikende chauffeur en reizigers die hun hele hebben en houden leken te hebben mee genomen, tot zelfs manden met kippen en aan de hele rit leek geen einde te komen daar de bus op sommige plaatsen slechts 50 km/uur reed en buiten de reguliere stopplaatsen om de haverklap halt hield om passagiers langs de weg op te pikken.

​Zowel de wegen als de transportmiddelen zijn er in de afgelopen jaren in Ecuador echter spectaculair op vooruit gegaan dankzij de gigantische leningen van Chinese en andere Aziatische "partners" aan de (vorige) regering . Wij  reisden deze keer dan ook in een moderne Chinese dubbeldekker-bus met extra royale beenruimte en comfortabele stoelen en omdat het een directe  verbinding Guayaquil-Quito betrof, stonden wij slechts zeven uur later in de met neon verlichte, pas vier jaar oude, in staal en glas opgetrokken busterminal in Quito-Zuid  en voelden wij ons nog behoorlijk fit en relaxt.

Op dit vroege ochtenduur (7 u) was buiten nog weinig te zien en al helemaal geen vergezicht op het Andesgebergte en de vulkanen die vanaf verschillende plekken in de stad in de verte zichtbaar zijn. Het was nevelig, motregende en het zou tot na de middag duren voor wij de zon zouden zien. Quito is een stad van contrasten en dat geldt ook voor het klimaat,  In deze stad, op slechts enkele kilometers van de evenaar gelegen, op een hoogte van 2850 m kunnen de nachten behoorlijk koud zijn. Ook  regent het in Quito regelmatig maar de zon schijnt elke dag wel een aantal uren en omstreeks de middag wordt het makkelijk zo'n 25 graden C.

Dat een stad waarvan in 1978 het historisch centrum tot cultureel wereldpatrimonium werd verklaard een toeristisch trekpleister is zal geen verwondering wekken.  Het historisch centrum bevat een schat aan Spaans-koloniale architectuur in de vorm van kerken, kloosters, paleizen en patriciërswoningen en trekt dagelijks vele duizenden nationale en internationale bezoekers.

Behalve het koloniale centrum bestaat Quito ook naar het noorden toe uit een modern en druk gedeelte.   Hier vindt je de grote winkelcentra die zo uit Chicago of New York zouden kunnen overgeplaatst zijn, banken, kantorencomplexen en nieuwe woonwijken voor de overwegend rijkere inwoners.

Het hotelaanbod in Quito is uitgebreid en door de gespreide ligging van de verschillende wijken in Quito zijn er een aantal hotels waar je vanaf de hoger gelegen verdiepingen bij mooi weer een fraai uitzicht kunt hebben op het omringende gebergte en de vulkanen.  De prijzen van deze hotelkamers doen   echter niet onder voor  hotelprijzen in Europa en in de Verenigde Staten.

​Voor een land dat zich kenmerkt door een nog steeds  laag prijzenniveau  zijn er gelukkig budgetvriendelijker opties.  Met de taxi zetten wij dan ook koers naar de wijk Santa Clara waar ik steevast bij een verblijf in Quito mijn intrek neem (en nooit meer betaal dan 25 US dollar voor een tweepersoonskamer met uitstekende bedden en een douche).

De wijk Santa Clara  ligt noordelijk, tegen het centrum aan en heeft via metro en trolleybus  uitstekende verbindingen met de rest van de stad. Het is één van de meest authentieke wijken van Quito en ongetwijfeld ook één van de oudste.  Reeds lang vóór de komst van de Spanjaarden werd de wijk bewoond door het Quitus indianenvolk en het zou de geboortegrond geweest zijn van Atahualpa die in 1532  in het Amerikaanse continent de eerste onafhankelijkheid van de Inca's tot stand bracht na een hevige strijd tegen de Inca koning Huascar.  Atahualpa's triomf zou echter slechts enkele maanden duren want in 1533 viel hij in handen van de Spaanse conquistadores. Uiteraard waren het de Spanjaarden die de wijk vernoemden naar de Heilige (Santa) Clara doch de inwoners bleven eeuwenlang een hechte indianengemeenschap vormen met een aparte cultuur.

​Dit gevoel van intieme verbondenheid en eigenheid vindt je in de wijk tot op de dag van vandaag terug. Met zijn smalle, met klinkers geplaveide straatjes lijkt Santa Clara een dorp midden in de stad maar toch bevindt de grootste universiteit van het land zich op loopafstand en raast het chaotische verkeer over de Amazonas-boulevard op vijf minuten hier vandaan.

In de wijk vond je altijd al vele levensmiddelenzaakjes, kleermakers,  en andere ambachtslieden maar het viel mij op hoeveel internationaler de uitstraling  is geworden. Wij namen elke dag een heerlijk ontbijt met diverse belegde broodjes, koffie en vers bessensap in een Colombiaanse bakkerszaak.  In het straatbeeld vielen ons de vele Venezolanen op die op de vlucht voor de "weldaden" van het socialisme in hun thuisland in Quito brood, onderdak en gastvrijheid vonden. Ook de vele buitenlandse, vooral goedkope Pakistaanse en Libanese eettentjes,  hebben een duidelijke stempel op de wijk gedrukt en lijken vooral bij de studentenbevolking van de wijk mateloos populair.

​Gedurende drie dagen hebben wij heen en weer gependeld tussen het traditionele en gemoedelijke Santa Clara en de drukte van het dynamische Quito  : het oude centrum is en blijft een uniek openluchtmuseum en zou kunnen doorgaan voor een Spaanse stad uit de 16de eeuw als je niet zou letten op de vele foto's schietende toeristen, de eetstalletjes in de straten, de verkopers van chocolade, ijs en andere lokale specialiteiten. 

​Na ook nog eens uitgebreid de tijd genomen te hebben voor een (tot dusver er bij ingeschoten) bezoek aan de kerk van de Cie. de Jezus, dat prachtige staaltje van barokke kunst dat er op afbeeldingen, met het vele bladgoud op de muren, pilaren en het altaar altijd zo overdone uit ziet, kwamen wij bij binnenkomst toch onder de indruk van deze uiting van religieuze exuberantie : zo moeten de Spanjaarden zich de ingang van de hemel hebben voorgesteld.

Verder maakten wij ook  gebruik van de gelegenheid om onder leiding van een professionele gids in een groepje van (slechts) zes personen een rondleiding te ontvangen in het presidentieel paleis annex museum van de Grondwet wat een interessante en leerrijke ervaring was.  Een zaal gewijd aan de tentoonstelling van de cadeaus en de vele eredoctoraten van de veelbesproken voorganger van de huidige president is echter wel wat veel van het goede en een grotesk voorbeeld van narcisme en  personencultus door zijn aanhangers.

​Toen ik op de dag van ons vertrek 's morgens het raam van onze hotelkamer opende, ademde ik de ijle berglucht in en  zag ik eindelijk de wolkenslierten die over de daken, zo dichtbij kwamen dat je ze bijna zou kunnen aanraken,  En het klokje van de Santa Clara-kerk dat begon te beieren riep de herinnering op aan mijn kindertijd in een klein Belgisch stadje. Op straat spoedden kantoorbedienden  zich naar hun werk, huismoeders met een tas in de hand gingen naar de markt en de eerste groepjes studenten op weg naar de universiteit. Alsof de klok vijftig jaar teruggezet werd, zo leek het mij.

​Als ik een wens mag uitspreken: laat Quito niet te veel veranderen en laat vooral een traditionele buurt als Santa Clara intact blijven.